Buiten hoor ik de vogels fluiten, maar ik voel niks. Mijn moeder voelt zich gelukkig dat we haar
ouders weer gaan zien, maar ik voel niks. We zijn op de verjaardag bij mijn oma en iedereen lacht,
maar ik voel niks. Mijn tante vertelt in blijdschap over haar derde zwangerschap, ik reageer met
een lach maar ik voel niks. Íedereen lacht, maar ik voel niks. Hoor ik wat te voelen? Waarom voel
ik niet wat zij voelen of zullen zij zich ook weleens zo voelen?
Ik herken mezelf niet in de verhalen die worden verteld en reageer op de vraag van mijn oudoom
hoe het met me gaat met ‘Ja goed!’ en vraag hoe het met hem gaat. Hij reageert vrolijk en vertelt
vol overtuiging over zijn nieuwe vogeltjes die hij in zijn achtertuin heeft. Hè, weer die stomme
vogels denk ik.. Uit het niets vraag ik ‘Wat vindt iedereen toch zo leuk aan vogels?’ Schrik van
mijn eigen reactie, maar weer krijg ik een heel verhaal over zijn nieuwe vogels, maar ik voel niks.
Na een tijdje valt het gesprek stil en scrol ik wat door mijn feed op Instagram. Ugh.. Lisa is alweer
op vakantie. Een drankje hier en een zon foto daar, waarom ben ik niet op vakantie? Ik besluit om
een foto te plaatsen van een halfjaar geleden toen ik met mijn vriend Erik op vakantie was,
#ThrowbackThursday zoals ze het ook wel noemen. Hmm, nog steeds geen reacties? Vinden ze
mijn foto niet leuk, ben ik hier te dik of zouden ze het raar vinden dat ik nú een vakantiefoto
plaats? Ik weet het ook niet meer, ik voel niks.
Weer iedereen lacht. Ik heb gemist waar het over ging en lach gewoon mee. Ping! Yes, eindelijk
een reactie? Maar nee, een berichtje van mijn vader hoe laat mijn moeder ons bij hem af zet. Snel
verwijder ik mijn foto van Instagram en ga terug naar de kamer waar iedereen weer lacht. Oma
komt naar me toe, ‘Kind hoe gaat het met je? En op school?’ Ik glimlach, waarom durf ik het niet
gewoon te zeggen? Waarom voel ik me zo…ongelukkig?